En ze bedankten mij niet eens…
Na de harde storm van laatst, lagen er overal bladeren en takken door de tuin heen geslingerd. Tijd om als opruimingsdienst te fungeren. Ik pak de kruiwagen en begin ijverig aan het bij elkaar harken van het blad. Terwijl ik lekker bezig ben en mijn GFT container al rijkelijk gevuld raakt met de bladeren en takken, wordt mijn blik naar de tuin van de buren geleidt. Ook daar ligt de tuin bezaaid met bladeren en takken. Hoewel wij de deur niet bij elkaar platlopen, mag ik mijn buren graag. Ik vind dan ook dat ik best eens een goede daad kan verrichten. De auto staat niet voor hun deur, dus thuis zijn ze nu niet. De verrassing zal daarom des te groter zijn. Met mijn hark in de hand open ik het hekje om bij hun achtertuin te komen. Ondertussen zie ik in gedachten al voor me hoe blij ze zullen zijn met mijn spontane opruimactie. In mijn hoofd hoor ik mijn buurvrouw al zeggen: Goh, wat ontzettend lief dat je dat voor ons hebt gedaan! Dat had niet gehoeven! Gemotiveerd ga ik aan de slag. Ik hark de bladeren bij elkaar. Pak de stukken afgeknapte takken op en maak er een stapeltje van. Een half uurtje later ziet ook deze tuin er opgeruimd uit.
Met een blij gevoel pak ik mijn spullen en ga terug naar huis. Na een uurtje komen de buurtjes aanrijden en hoor ik hoe de autodeuren dicht geslagen worden. Stiekem kijk ik door het raam om te kijken hoe hun reactie zal zijn. Helaas, ze lopen in één rechte lijn naar binnen. Ook de uren erna hoor ik niets. Ik merk dat ik wat teleurgesteld raak. Zal ik een berichtje sturen? Zoiets met: Is jullie iets opgevallen in de tuin? Het was niet de tuinkabouter die aan het werk is geweest hoor! Smiley…
Ineens realiseer ik mij wat ik aan het doen ben… ik verwacht namelijk iets terug. De buren hebben niet aan mij gevraagd om hun tuin op te ruimen. Het was mijn eigen idee. Ik bedacht het spontaan, kwam in actie en nu zit ik te wachten op op z’n minst een compliment. Waarom? Ik heb eigenlijk een voorwaarde gesteld aan mijn gift. Dan is de kans groot dat het leidt tot een teleurstelling.
En dat gevoel van teleurstelling leidt tot een negatieve gedachten over mijn buren. Nou, zeg, er kan geen bedankje van af! Pff… belachelijk! Ik doe dit nooit meer. Zonde van mijn tijd! Maar is dat eerlijk? Nee, eigenlijk niet. Wanneer je dit gaat uitdiepen, kom je bij een innerlijk stuk dat gaat over gezien worden. Gezien worden in wat je doet en daar een compliment over willen hebben. Blijkbaar is er nog iets dieps in mij dat aandacht vraagt. En zolang dat nog niet is aangekeken en doorvoeld, ben ik met anderen bezig om er wat voor terug te krijgen. En helaas leidt dat vaak tot teleurstelling. Werk te doen dus!