Bevalling van onze dochter: van voorbereiding naar de realiteit

In mijn vorige blog nam ik je mee in mijn eerste zwangerschap en hoe ik me voorbereidde op de bevalling van onze dochter. Ik deelde mijn nieuwsgierigheid, mijn behoefte aan controle en het plannen van een bevalling die in mijn hoofd perfect voelde. Vandaag neem ik je mee in hoe de bevalling daadwerkelijk verliep en wat ik daaruit leerde over loslaten, vertrouwen en steun toelaten.

Het begin: de eerste weeën

Donderdag 27 oktober gingen we naar de verloskundige voor een tweede strippoging. De eerste keer had weinig opgeleverd, maar deze keer werd het “grondig” gedaan. Niet heel prettig, kan ik je vertellen…

Na de strippoging voelde ik meteen reactie in mijn lijf. De hele middag bleef het rommelen, maar ’s nachts werd alles weer rustig. Ik baalde, want ik was inmiddels 41+5 weken zwanger en de 42-weken grens naderde. Als ik daar overheen zou gaan, kon ik de badbevalling thuis wel vergeten – en dat was wat ik het liefste wilde.

Rond 06:00 op 28 oktober voelde ik de weeën weer. Ze kwamen direct regelmatig, iedere 4–5 minuten en ongeveer een minuut lang. We wachtten nog een paar uur af en belden toen de verloskundige.

Thuis en de overgang naar het ziekenhuis

De uren erna bracht ik door op de yogabal of in de slaapkamer, waar het donker en rustig was. Jelle gaf me ruimte, zorgde dat ik at en dronk, en hield de prikkels buiten. Dit was precies wat ik had gepland: een omgeving waarin ik kon vertrouwen op mijn lichaam en mijn gevoel.

Rond 13:30 bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben en besloten we mijn vliezen te breken. Ik was inmiddels zeven uur onderweg en wilde dat er meer schot in de zaak kwam. Direct daarna werden de weeën heftiger. Omdat het thuis lastig werd om alles goed op te vangen, gingen we naar het ziekenhuis voor het bevalbad. De eerste minuten in het bad voelde hemels, een kort moment van ontspanning tussen al het harde werk van mijn lichaam.

Na 13 uur weeën opvangen besloot ik voor een ruggenprik te gaan. Zodra deze gezet was, voelde ik rust: ik kon weer ademhalen, praten en even uitrusten. Zoals Jelle later zei: “Je was er weer.”

De nacht en de laatste uren

De ruggenprik zorgde ervoor dat de weeën afnamen en weeopwekkers werden ingezet. Zo kwam mijn lichaam weer in beweging en vorderde de ontsluiting gestaag. De hele nacht lag ik aan een infuus, met ieder half uur een bloeddrukmeting. Af en toe viel ik tussen de weeën door even in slaap.

Om de twee uur kwam een verloskundige controleren hoe het stond met de ontsluiting. Omdat dit langzaam ging, maakte ik drie diensten mee, wat zorgde voor veel verschillende gezichten aan mijn bed. De druk in mijn rug en pijn in mijn benen namen steeds verder toe. Rond 06:00 zat ik op 9 centimeter ontsluiting en werd de persfase voorbereid. Wauw! We waren inmiddels 24 uur onderweg, maar binnen afzienbare tijd zouden we onze dochter ontmoeten.

Toen de nieuwe verloskundige aan mijn bed stond, voelde ze nog een randje bij de ontsluiting. We konden de persfase nog niet starten. Dit was een enorme tegenvaller en voor het eerst tijdens de bevalling voelde ik paniek. De zes uur die volgden waren mentaal intens. Ik nam alle mogelijke houdingen aan, maar het randje bleef. Aangezien ik mentaal erg sterk was, bleven de verloskundige en de arts-assistent manieren zoeken om de vaginale bevalling, die ik wenste, waar te maken. Uiteindelijk kwam de optie van een keizersnede op tafel en daar was ik helemaal akkoord mee. Ik was klaar met bevallen, uitgeput en wilde vooral onze dochter ontmoeten.

Het mooiste moment: ontmoeting met onze dochter

Op 29 oktober om 13:02 werd, na 30 uur!!!, dan eindelijk onze dochter middels een keizersnede geboren. Het was de meest intense ervaring van mijn leven. Aan de ene kant overweldigde de liefde me, aan de andere kant was de fysieke ervaring van een keizersnede pittig. Er werd flink geduwd en gesjort, wat, zelfs met ruggenprik, op sommige momenten pijn deed. Gelukkig deed onze dochter het fantastisch.

Wij zijn ouders, ik ben mama, en zij is veilig bij ons. Dat is het allerbelangrijkste.

Wat ik van deze bevalling leerde…

Als ik terugkijk op deze bevalling, was het vooral een intense en heftige ervaring waarbij ik veel vertrouwde op mijn hoofd. Stap voor stap begreep ik welk proces we doorliepen, en dat gaf me rust. Achteraf zie ik echter dat mijn lichaam om iets anders vroeg – een les die ik pas echt kon leren toen ik opnieuw zwanger raakte en er wederom een bevalling aan zat te komen. Daarover vertel ik je graag meer in deel 4 van deze blogserie, over de zwangerschap en voorbereiding van onze zoon.

Over mijn verwerkingsproces na de bevalling en hoe ik de overgang naar het moederschap heb ervaren, lees je in deel 3 van deze blogserie die volgende week online komt.

Wil je ontdekken hoe je ook in uitdagende momenten rust en kracht kunt vinden? Bekijk dan het Voluit Leven traject voor Jou. Hier neem ik je mee in welke onbewuste patronen je tegenhouden om je leven voluit te leven, en hoe je dit kunt doorbreken vanuit rust, vertrouwen en ontspanning.

In de volgende blog deel ik hoe het moederschap en ondernemerschap na de geboorte van onze dochter samenkomen en hoe ik in de verwerking van deze bevalling een bijzondere ontdekking doe! Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief om geen blog te missen.