Moeder worden en familieopstellingen: de overgang naar rust en vertrouwen

In mijn vorige blogs nam ik je mee in mijn zwangerschap en de bevalling van onze dochter. Vandaag wil ik je meenemen in de overgang naar het moederschap, en hoe familieopstellingen me hebben geholpen om deze intense periode te verwerken.

De overgang naar het moederschap

De eerste maanden na de bevalling waren intens en heftig. Onze dochter deed haar eigen ding, en dat leren volgen in plaats van te willen controleren was een uitdaging. Ik werd voortdurend gespiegeld in mijn patronen, want hoe graag ik ook wilde dat bepaalde slaap- en eetschema’s paste, het werkte eigenlijk nooit. Ik zocht ontzettend naar hou vast en dit maakte me onzeker.

Er waren ook zeker momenten van pure verwondering en genieten, maar wanneer ik terugkijk naar foto’s van mezelf uit die tijd, zie ik vooral een vrouw die zoekt naar wie ze is naast het moederschap en welke moeder ze is en wil zijn. Het was een zoektocht van loslaten, vertrouwen en jezelf opnieuw leren kennen. En oh wat vond ik die overgang intens!

Het inzicht van familieopstellingen

Toen onze dochter vijf maanden oud was, startte ik een opleiding in familieopstellingen. Deze opleiding leert je niet alleen hoe je opstellingen begeleidt, maar biedt ook ruimte om zelf vraaginbrenger te zijn.

Op de een-na-laatste dag steek ik mijn hand op. Ik wil iets onderzoeken: de onrust die ik bij mijn dochter zie, haar moeite met rustig slapen en waarom ik zoveel moeite heb om de bevalling los te laten. Al maanden loop ik rond met het gevoel dat ik een stuk van het verhaal mis, waardoor het maar niet compleet wordt.

Direct wordt er gevraagd naar mijn bevalling, en ik begin te huilen. Het komt eruit: hoe heftig en intens het was, de keizersnede na 30 uur weeën.

De begeleider begint met een representant voor mijn dochter en vraagt of ik zelf ook wil deelnemen aan de opstelling. Al snel neemt de opleider het over en stelt een tweelingzusje van mijn dochter op.

Twee… wat? Tweelingzusje? Mijn hoofd kan er niets van maken. Maar zodra de representant het veld binnenstapt, begin ik hevig te huilen en te beven. Mijn hoofd snapt het niet, maar alles in mijn lijf zegt: dit klopt. De zusjes zijn zo met elkaar verstrengeld dat mijn dochter er bijna niet van loskomt. Tijdens de opstelling volgen een paar interventies, waardoor er uiteindelijk ruimte ontstaat voor haar.

Een beetje verward keer ik huiswaarts, maar al snel ontstaat er rust. Onze dochter ontspant meer, en slapen gaat steeds beter. En eindelijk ontstaat er voor mij ook rust rondom het bevallingsverhaal.

Lessen uit deze periode

Wat deze maanden mij vooral hebben geleerd, is dat loslaten echt een kunst op zich is. Een baby doet haar eigen ding, en hoe graag je ook wilt plannen of sturen, dat kan simpelweg niet. In het begin voelde ik me vaak gespiegeld in mijn behoefte aan controle. Slaap- en eetschema’s die niet werkten, maakten me onzeker en twijfelend aan mezelf als moeder.

Toch ontdekte ik dat door mijn dochter echt te volgen – door te observeren, te voelen en te luisteren naar wat ze nodig had – er langzaam rust ontstond. Het was een proces van stapje voor stapje leren vertrouwen, zowel op haar als op mezelf. De opstellingen hielpen me te zien welke patronen ik onbewust meebracht en gaven me de ruimte om deze los te laten.

Door dit alles leerde ik ook dat moeder zijn niet betekent dat je altijd alles perfect doet. Het betekent dat je aanwezig bent, dat je je hart opent en dat je liefdevol reageert op wat je kind nodig heeft. Tegelijkertijd ontdekte ik wie ik zelf ben naast het moederschap en welke moeder ik werkelijk wil zijn.

Aan alle moeders die dit lezen: Ik zie je. Wees zacht voor jezelf. Het hoeft niet perfect te zijn. Vertrouw op je instincten, volg je hart en weet dat elke stap, hoe klein ook, bijdraagt aan een warme en liefdevolle band met je kind. Je mag leren, vallen en weer opstaan – en in dat proces ligt de schoonheid van het moederschap.

En ja dat is bij tijd en wijlen soms echt heel heftig en intens. Wil je een luisterend oor, laat het mij dan vooral weten. Ik denk graag met je mee en deel mijn eigen ervaringen met liefde met je.

Kom je steeds in dezelfde patronen terecht, ook in de opvoeding van je kind, en wil je hier nu echt mee aan de slag? Dan kan je eens kijken of het Voluit Leven traject voor Jou iets voor je is.

In de volgende blog (deel 4) neem ik je mee in de zwangerschap en voorbereiding van de bevalling van onze zoon, en hoe de lessen van de bevalling en het moederschap mij hebben geholpen in een nieuwe fase. Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief om geen blog te missen!

Vorige
Vorige

Zwangerschap en voorbereiding van onze zoon: vertrouwen, adem en loslaten.

Volgende
Volgende

Bevalling van onze dochter: van voorbereiding naar de realiteit