Bevalling na een keizersnede: over vertrouwen, adem en opnieuw kiezen voor jezelf.

In de eerdere blogs nam ik je mee in mijn zwangerschap, de bevalling van onze dochter en de voorbereiding op de bevalling van onze zoon. Vandaag vertel ik hoe de bevalling van onze zoon verliep en hoe ik de lessen van de eerste bevalling toepaste.

Het begin van de bevalling

Het is rond 05:00 ’s ochtends wanneer ik wakker word van krampen. Het is 6 mei, de verjaardag van mijn vader. Ik was 1 mei uitgerekend, maar aangezien onze dochter met 42 weken werd geboren, ging ik zelf uit van 10 of 11 mei als geboortedatum. Blijkbaar wil onze zoon zijn verjaardag graag delen met zijn opa, al hebben wij de hele zwangerschap gegrapt dat hij pas vanaf 7 mei welkom is.

Gisteren stonden we nog met onze dochter op het Bevrijdingsfestival en nog geen 24 uur later sta ik de eerste weeën op te vangen. Ik kruip op de bank met een kop thee, warme kruik en kijk wat televisie.

Tegen 07:00 wordt de rest van het huishouden wakker. Onze dochter danst vrolijk om mij heen, terwijl ik over de bank hang om een weg op te vangen. Jelle filmt dit geheel, want deze komische situatie moet wel even vastgelegd worden. Bevallen met een peuter in huis is weer een nieuwe ervaring.

Rond 07:45 besluit ik de weeën te timen: er zit ongeveer vijf minuten tussen, en ik weet dat de bevalling echt begonnen is. Jelle belt de verloskundige, die tegen 09:00 er kan zijn. Ik bel ook Yvonne die direct komt ondersteunen.

Onderweg naar het ziekenhuis en het bad

Samen met Jelle en Yvonne vang ik de weeën op totdat de verloskundige arriveert. We overleggen wat het beste is: thuisblijven of naar het ziekenhuis. Ik besluit dat ik naar het ziekenhuis wil, waar ik verder in mijn bubbel kan kruipen.

In het ziekenhuis aangekomen stap ik onder de douche met de yogabal. Het liefst wil ik in bad, maar die is nog niet vol. Onder de douche merk ik dat de weeën heftiger worden en dat mijn hoofd het soms wil overnemen. Dankzij de begeleiding van Yvonne en de steun van Jelle kan ik blijven ademen en in mijn lijf aanwezig zijn.

Na een tijdje kan ik in het bad stappen, maar ik wil weten hoe ver de ontsluiting is aangezien ik inmiddels alweer 7 uur onderweg ben. Bij het toucheren blijkt dat ik ongeveer 3 cm ontsluiting heb. Dit brengt herinneringen terug aan de bevalling van Nore en voor het eerst voelt ik paniek. Ik roep dat we dan nu voor de keizersnede gaan, maar Yvonne en Jelle zorgen ervoor dat ik weer ga voelen wat mijn lijf nodig heeft en dat dit vooral rust is. Ik besluit om voor een ruggenprik te kiezen.

Rust vinden en steun toelaten

Na deze beslissing ontstaat er een gevoel van rust in mijn lijf. De weeën komen weer terug, en ik kan afwachten totdat de anesthesist beschikbaar is. Het duurt denk ik al met al 2 uur voordat de ruggenprik zit en daarna nemen we twee uur de tijd om rustig af te wachten wat mijn lichaam nu gaat doen. Het blijkt dat de ruggenprik nauwelijks effect heeft, maar op de een of andere manier laat ik me hier niet door van de wijs brengen en zie ik vooral de voordelen ervan in. Ik kan bewegen, verschillende houdingen aannemen en blijf zelfvertrouwen voelen.

Yvonne en Jelle blijven mijn ankerpunten en begeleiden me door de heftige momenten heen. Als er gewisseld wordt van verpleegkundige, omdat de dienst is afgelopen, komt er een verpleegkundige waar ik geen klik mee voel. Ik wil geen concessies doen zoals ik de hele zwangerschap en voel en vraag of er een andere verpleegkundige kan komen. Dat wordt geregeld en met haar heb ik een veel betere klik, waardoor ik mezelf volledig kan overgeven aan het proces.

De laatste fase en weer een keizersnede

Inmiddels is het bijna 00:00 ’s nachts en moet de verloskundige haar dienst echt overdragen aan haar collega. Ik vind dat ontzettend jammer, want met de verloskundige had ik een enorme klik. We bleven steeds in overleg met elkaar, zij voelde goed aan wat ik nodig had, durfde op mij te vertrouwen, maar was ook eerlijk tegen mij als ze dacht dat het anders moest.

Zoals ik al aangaf in de vorige blog is de relatie die ik met iemand opbouw belangrijk voor mij en geeft mij dat vertrouwen.

Nu de derde verloskundige voor mijn neus stond, moest ik opnieuw een relatie aan gaan.

Na uren van weeën en het aannemen van verschillende houdingen komt de verloskundige terug voor toucheren: 9 cm ontsluiting met nog een “randje”. Het is precies het punt van de bevalling van onze dochter waarop ik het gevoel kreeg de controle te verliezen. Van tevoren heb ik met Yvonne en Jelle heel duidelijk afgesproken dat ik niet opnieuw zoveel weeopwekkers wil en dat is nu wel het advies. De syntetische oxytocine heeft mij de vorige keer niet goed gedaan, dus dat wil ik liever niet meer. Ik kies op dat moment zelf voor een keizersnede, volledig gesteund door Jelle en Yvonne.

De eerste ontmoeting

Op de OK gaat alles snel en op 7 mei om 01:58 wordt onze zoon geboren! Die eigenwijze jongen wilde toch zijn verjaardag niet delen met zijn opa. Hij is er, gezond en perfect, en vanaf dat moment begint het leven van ons als gezin van vier.

Lessen uit deze bevalling

Deze bevalling leerde me opnieuw wat ik al voelde tijdens de voorbereiding: vertrouwen in je lichaam, steun toelaten en loslaten van controle zijn de sleutel. De ervaring van de eerste bevalling had diepe indruk gemaakt, maar dankzij ademwerk, zwangerschapsyoga, geboortecursus en het bewust opbouwen van steun, kon ik deze tweede bevalling op mijn manier doen.

Het ging niet om perfectie, maar om aanwezig zijn, voelen en vertrouwen. Het omarmen van mijn eigen proces, zelfs met medische uitdagingen, gaf me kracht en maakte de ontmoeting met onze zoon prachtig.

De volgende dag kwam de gynaecoloog nog langs en gaf aan dat als we ooit een derde willen dat het advies is om voor een geplande keizersnede te gaan. Op dat moment begrijp ik dat, maar nu weken later, voel ik in ieder vezel van mijn lijf dat ik deze bevalling zo opnieuw zou doen. Het was warm en liefdevol. Ik voelde me ontzettend gesteund en ben dicht bij mezelf gebleven. Ik gun iedereen zo’n ervaring. Dus ook al liep deze bevalling feitelijk gezien bijna hetzelfde als bij ons dochter, toch kijk ik er op een hele andere manier op terug.

Een boodschap voor (aanstaande) ouders

Voor alle ouders die een bevalling tegemoet gaan: jouw kracht ligt niet in het najagen van een ideaal plaatje, maar in het vertrouwen dat je kunt leunen op jezelf, je lichaam en de steun van anderen. De geboorte van een kind is een reis die je niet volledig kunt plannen, maar wel bewust kunt beleven. En juist in die aanwezigheid, die rust en die liefdevolle aandacht, groeit de verbinding met je kindje én met jezelf.

Wil je weten hoe ik me voorbereidde op deze bevalling en de lessen van de eerste bevalling toepaste? Lees daarvoor de vorige blogs in deze serie.

Om deze serie af te sluiten komt er volgende week een podcast online samen met Yvonne van Embracebreath! Mis hem niet. Volg mij op Instagram.